İtiraf Cuması: Doğum Günü

İtiraf ediyorum unutmak her zaman şu an olduğu kadar kolay değildi. Bazı şeyler bitse bile onların ne kadar uzun süre önce olursa olsun yaşandığı yerden geçtiğinizde onların orada hala yaşanmakta olduğunu hissedersiniz. Başa sarıp durur, yaşanmaya devam eder. Günlerce, haftalarca, aylarca, yıllarca. 

Başlarda yürüdüğüm her yerde başka bir şey canlanırdı. Beni bıraktığı o akşam evin önündeki direğe yaslanıp bana 'gitmesen olmaz mı'  diye soruşu bi süre o direği her gördüğümde zihnimin içinde yankılandı. O akşam gitmesem olurdu ama gitmiştim çünkü onu ertesi gün görmek çok yüksek bi ihtimaldi. Onunla yemek yediğimiz masa, onunla yaptığımız espri, bana sarıldığı yer, birlikte kar topu oynadığımız yer. Bazen durup izlerdim.

Bir zamanlar birlikte yürüdüğümüz, birlikte güldüğümüz, birbirimizi sevdiğimiz yollardan artık yalnız yürüyordum. Birlikte seneler önce o sabah buluştuğumuzda ice tea almıştık ve beğenmeyip okulun yolu üzerindeki çalıların arasına bırakmıştık. Daha sonra oraya bir kaç defa gittim, üzerinde parmak izlerin olan ice tea kutusuna biraz baktım. Zamanla üzerini yapraklar sardı, görünmez oldu. Birlikte oturduğumuz bankları da kaldırmışlar. Sürekli altından yürüyüp ne zaman kırılacağını merak ettiğimiz o upuzun, eğik ve yaşlı ağaç,

sonunda kırılmış. 

Bu yazının amacı aslında bu değildi. Yazacak çok, çok fazla şeyim ama hiç bir şeyi değiştirmeyeceğini öğrenmek için epey fırsatım oldu. İtiraf edeceğim şey, geçen sene mart ayında pasajda bir tişört görmüştüm ve bana onu anımsatmıştı ama çok büyük bi bedendi ve yan tarafında minik bi leke vardı. Onu aldım terziye götürdüm biraz daraltmak için, daraldığında leke de kalbolmuştu. Terziden sonra poşetle birlikte çantalarımın yanına koydum, dolaba. Bi şeylerin düzeleceğini sandığım bir dönemdi ve itiraf ediyorum bir şeylerin düzeleceğini sandığım son dönem değildi. 

Aylar geçti o tişört hala dolabımda. Çünkü o mart ayından sonra hiç bir şey düzelmedi. Aslına bakarsanız ondan önceki mart ayından beri her şey bozuk. Tek bir martımız güzel geçmiş, sonrası hep darmadağın. 

18'inin doğum günü olması ve kutlayamayacak olmam beni hüzünlendiriyor biraz. Artık onunla konuşmak ve görüşmek istemememe neden olacak çok fazla şey oldu şu son iki marttır. Ama onu sadece en güzel anılarıma kazımaya o kadar şartlandım ki, ona iyi ki doğmuş olduğunu ve iyi ki benim anılarıma dahil olmuş olduğunu söylemek isterim.  Sanırım ona veremediğin bu tişörtü babama vereceğim nihayet, aynı gün onun da doğum günü. 

O tişörtü hala dolabımda tutmanın benim için ne gibi bi anlam ifade ettiğini anlayamıyorum. Hala ona vermek için bi umudum falan mı vardı? Neyse ki artık yok. 

Bu görsel tanıştığımız seneki doğum gününden. Üstünden seneler geçtiğine inanmak zor ama hayatımın en mutlu zamanlarıydı. O piyano çalmaya çalışırken onun saçlarıyla oynamak beni mutlu ediyordu. Ne bileyim bana ilk sarıldığı zaman falan. Onun sadece yanımda olduğunu bilmek bile beni mutlu ediyordu. Abisine ya da annesine mesaj atacağı zaman alışkanlıktan bana yazması beni mutlu ediyordu. Şimdiyse bazen numarasını kaydedip whats app'ta online oluşunu izliyorum. Artık bana yazmıyor. 

Doğum günün kutlu olsun, iyi ki doğmuşsun. Her zaman en güzel anılarımda kalacaksın.

(itiraf ediyorum, kötü anılarımız güzel olanlardan daha çok)